Czternaście tysięcy lat temu obszar dzisiejszej
Szwecji przykrywała gruba warstwa lodowa. W miarę ustępowania lodowca zaczynają się pojawiać na tych terenach pierwsi mieszkańcy. Najstarsza z odnalezionych w południowej
Szwecji siedzib ludzkich pochodzi mniej więcej 10 000r. p.n.e. Od r.8000 do 6000 p.n.e. ludność utrzymuje się z łowiectwa i rybołówstwa, wykorzystując proste narzędzia z kamienia.
Z epoki kamiennej, której koniec przypada, jak się powszechnie przyjmuje, na r. 1800 p.n.e., zachowały się liczniejsze już ślady ludzkich siedzib i groby. Narzędziami z kamienia w znacznie doskonalszej postaci posługiwano się również w epoce brązu, przypadającej na lata 1800-500 p.n.e. Nazwa epoki pochodzi odratowanych na te stulecia brązowych przedmiotów religijnych i broni.
Epokę brązu w Skandynawii, zwłaszcza na terenach dzisiejszej Danii, ale także Szwecji, cechuje wysoki poziom kultury, o czym świadczą na przykład znalezione w grobach wytwory ludzkiej ręki. Po r. 500 p.n.e., kiedy głównym surowcem wytwórczości narzędzi staje się żelazo, jest ich coraz mniej. We wczesnym okresie epoki żelaza (500 r. p.n.e. - 400 r. n.e.), w okresie wędrówki ludów (400 - 550) i tzw. okresie vendelskim (550 - 800) - którego nazwa pochodzi od miejscowości Vendel w Upplandii, gdzie chowano w łodziach miejscowych wielmożów - ludność zamieszkująca Szwecję osiada na stałe i rolnictwo staje się podstawową dziedziną gospodarki.